اجازه اجتهاد شيوه اى سنتى است از اعطاى مدرك علمى معتبر در حوزه هاى علميه كه البته عالى ترين و تنها مدرك در آنجا به شمار مى رود . گفتنى است كه در اعطاى اجازه اجتهاد ، علاوه بر صلاحيت هاى علمى ، بلكه همسان يا بيشتر از آن ، مراتب معنوى نيز منظور مى شود .
اجازه اجتهاد ، مشتمل است بر سه جزء : اجازه دهنده ، اجازه گيرنده و محتواى اجازه.
اجازه دهنده: غالباً از فقيهان نامدار حوزه است كه به تناسب قوت و شدت اعتبار او ، بر اعتبار و اهميت اجازه افزوده خواهد گشت.
اجازه گيرنده: شاگرد و يا كسى است كه در سال هاى زياد ، شخصيت علمى و اخلاقى خود را به اجازه دهنده ، شناسانده است . گاهى براى تكميل يا تأييد شناسايى ، آزمون كتبى يا شفاهى نيز انجام مى پذيرد.
محتواى اجازه ها: نيز متفاوت است ، كه از نوع تعبيرهاى آن از هم متمايز مى شوند . در عمومى ترين تعبيرها اشاره مى شود كه اجازه گيرنده به مرتبه اى از مراتب اجتهاد دست يافته است و در عالى ترين تعبيرها ، تقليد كردن بر اجازه 1-گيرنده حرام دانسته مى شود ، چون تقليد كردن مجتهد از مجتهد ديگر جايز نيست .
تذكر اين نكته ضرورى است كه اجازه اجتهاد با اجازه روايى و امور حسبه كاملا متفاوت مى باشد ، در حاليكه اغلب به اين نكته توجه نمى گردد و بعضاً اجازه روايى و امور حسبه به عنوان اجازه اجتهاد مطرح و عرضه مى گردد .
حضرت آية الله العظمى جناتى در پى تحصيلات مجدّانه و مستمر، به درجه عاليه و رفيعه اجتهاد دست يافته و از مراجع بزرگ نجف اجازه اجتهاد اخذ كردند، كه متن اجازه هاى ياد شده چندين بار طى ساليان گذشته در كتابها و مجلات و روزنامه ها به چاپ رسيده اند .
